دست بردار ازین هیکل غم

که ز ویرانی خویش است آباد.

دست بردار که تاریکم و سرد

چون فرو مرده چراغ از دم باد.

دست بردار، ز تو در عجبم

به در بسته چه می کوبی سر.

نیست، می دانی، در خانه کسی

سر فرو می کوبی باز به در.